Ekologia...

W Parku Narodowym Yellowstone od początku lat 70. XX w. prowadzona jest polityka przyzwalania na pożary lasu. Wiele roślin parku to pirofity znoszące pożar bez uszczerbku. Także cała formacja roślinna przystosowana jest do przechodzenia pożarów, których powstrzymywanie w pierwszych kilkudziesięciu latach funkcjonowania parku narodowego spowodowało znaczne zmiany struktury roślinności. Według badań ekologicznych pożary formacji zaroślowych występują w cyklu ok. 20-30 lat, a potężne pożary drzewostanu obejmujące duże obszary lasu – w cyklu ok. 300 lat. Rocznie w Parku występuje kilkanaście pożarów punktowych o powierzchni poniżej 0,1 akra i kilka większych pożarów. Prawie wszystkie są pochodzenia naturalnego (uderzenie pioruna). Ostatni pożar wielkopowierzchniowy, pierwszy zarejestrowany w czasach osadnictwa białych, miał miejsce w 1988. Spłonęło wówczas 36% powierzchni parku. Jednak wbrew obawom, nie okazał się szczególnie uciążliwy dla dużych zwierząt, a uszkodzenia gleby zagrażające organom podziemnym roślin objęły zaledwie 1% powierzchni. Tak poważne zaburzenie starzejącej się struktury roślinności jest pierwszym etapem naturalnego przywrócenia jej znanego z czasu powoływania Parku Narodowego charakteru. Dzięki niemu możliwe jest odnowienie drzewostanu, gdyż działanie wysokiej temperatury jest czynnikiem niezbędnym do otwarcia szyszek jednego z głównych gatunków parku – sosny wydmowej.